Dawno, dawno temu, kiedym był młody i wcale nie piękny, w przepięknym (dla mnie) Treviso, podczas święta gazety „L’Unità” zadałem kolegom pytanie: dlaczego rząd włoski pozwala na działalność MSI (Movimento Sociale Italiano – Włoski Ruch Społeczny), jeżeli przy niesławnej pamięci po tragicznej historii tak bardzo w społeczeństwie ten ruch jest odrzucany. Odpowiedź kolegi bardzo mnie wtedy zdziwiła. Powiedział, otóż, że lepiej, aby tamci byli legalni i podlegali prawu, niż nielegalnie umykali wszelkiej odpowiedzialności i społecznej kontroli. Kolega tych postfaszystów serdecznie nienawidził, lecz już wtedy wiedział, że nienawiść nie wyklucza tolerancji z czysto utylitarnych pobudek (a my musimy się tego dopiero nauczyć).
Skrajna prawica istniała i istnieć będzie, możemy się z tym zgadzać lub nie, powinniśmy jednak (jak w każdej chorobie) leczyć przyczyny, a nie usuwać objawy. Jedne usuniemy, pojawią się nowe. Mniejszym złem są próby kanalizowania agresji (chociażby przez Kościół, czy przy pomocy struktur obrony terytorialnej), niż pozostawienie nabuzowanych młodych samopas. Kiedyś przecież istniała zasadnicza służba wojskowa, w trakcie której szlifowano „diamenty”.
Przyjaciel mój z Białegostoku, który przypadkiem znalazł się na miejscu zadymy, opisuje łyse głowy jednym słowem: „frustraci”. Sfrustrowani z biednych dzielnic, do których niekiedy dociera świadomość, że komuś z sąsiedniego podwórka udało się i teraz jeździ porszakiem, jako że silniejszy był i bardziej agresywny i którymi manipulują co inteligentniejsze cwaniaki. Tacy nie znają historii i nie uczą się na wspomnieniach Nocy Długich Noży ani nie mają świadomości faktu, że skrajna prawica w przeszłości zawsze przegrywała i że gdzieś tego musi być przyczyna. A z biedą należy walczyć, dając jej przede wszystkim wiedzę i potem chleb i opiekując się słabszymi (mimo że wyglądają na silniejszych i bardziej agresywnych).
Dodaj komentarz