Coraz dalej odchodzimy od istotności. Personaliści od lat walczyli o godność osoby ludzkiej, czyli człowieka w procesie stawania się w interakcjach z otoczeniem, każdy w zależności od własnej opowieści, lecz ciągle przecież człowieka, czyli matrycy wspólnej dla nas wszystkich. O zachowanie i szacunek do tej matrycy przecież chodzi. O doszukiwanie się tego, co dla nas wspólne, a nie rozdrapywanie różnic wynikających z innych opowieści.
Takie opowieści definiują etykiety. Etykietą jest kobieta, etykietą jest mężczyzna, potem cała seria innych, coraz bardziej wymyślnych, wszystkie po to, by podkreślić różnice, a jeśli różnice, to sprzeczne niekiedy interesy. Oto nagle odwróciło się w ludzkich głowach wszystko. To, co było (i jest nadal) istotnością, ustępuje miejsca etykiecie, w gruncie rzeczy przypadkowej opowieści, przydawce, a człowiek, tracąc atrybuty człowieczeństwa, staje się zespołem cech przypadkowych.
Nie miałoby to żadnego znaczenia, przecież w końcu wszyscy umrzemy. Opieranie jednak tożsamości na przypadkowości etykiet spowoduje, że zagryziemy się wzajemnie, każda bowiem etykieta będzie rościła sobie prawo do wyjątkowości. Słusznie zresztą, jako że każdy jest wyjątkowy, nie można jednak opierać zasady na miliardach poszczególnych „moizmów”, jako że nasza wyjątkowość wynika nade wszystko z człowieczeństwa. Zresztą to człowieczeństwo dotąd umożliwiało jednostkom ochronę w społeczeństwie, jako że i prawo i etyka odnoszą się do tego, co wspólne, a nie wyjątkowe.
Dodaj komentarz