Pojmowanie człowiecze odnosi się do zjawisk, czy systemów skończonych. Wszechświat jest zbiorem nieskończonym zjawisk skończonych, czy to, jeśli pojmować nieskończoność geometrycznie, euklidesowo, jako serię punktów zakrzywionych na jakiejś linii, czyli na przykład – nieskończoność,…-10,-9, -8, -7, -6, -5, -4, -3, -2, -1, 0, +1, +2, +3, +4, +5, +6, +7. +8, +9, +10…+nieskończoność, gdzie widać wyraźnie, że 0 nie jest żadną nicością, a tylko zakrzywionym punktem spotkania plusa z minusem, czy też nieuklidesowo, jako nieskończoną liczbę serii równoległych, czy też w końcu skrzyżowanych we wszystkie strony jako światy współwystępujące. Człowiek może rozpatrywać poszczególne punkty zakrzywione i rozumieć je, jako że odnosi się do każdego taka sama logika, nie stanie jednak ponad nieskończonością i nie uzna jej za jeden punkt zakrzywiony, czyli nie spełni przesłanek boskich. Zresztą, czy faktycznie musi?
Ludzki świat, jego prawa, natura, imperatywy mniej lub bardziej kategoryczne i takie tam inne imponderabilia odnoszą się nie do zjawisk oddzielnych, odseparowanych punktów zakrzywionych, lecz do związków między nimi i do woli, jaką każdy z nas posiada, aby nimi zawładnąć. W wielkim skrócie: odnoszą się do ETYKI. W zasadzie łączy je wszystkie jedna podstawowa reguła: nie czyń drugiemu, co tobie miłe nie jest. Można to również nazwać przykazaniem miłości bliźniego. Chodzi o to, żeby żyć i dać żyć innym.
Wszystko inne nie ma żadnego znaczenia. Przychodzę na świat indywidualnie, tu i teraz, wraz z nieskończoną dla mnie liczbą innych, którzy tak samo na świat przychodzą. Moja niezwykła wartość wynikająca z tego faktu jest tak samo cenna, jak wartość każdego innego człowieka. Jedynym zabezpieczeniem mojego życia jest to, że uszanuję życie innych, a poznanie Wszechświata do tego wcale nie jest mi potrzebne.
Dodaj komentarz