Zdając sobie coraz częściej sprawę z braku motywacji pytam samego siebie o to, skąd się to bierze. Odpowiedzi, które dochodzą do mnie z mroków otaczającego świata, wcale mnie nie satysfakcjonują. Niekiedy pół żartem, pół serio głoszę pochwałę autorytaryzmu, lecz do końca sam sobie nie dowierzam, bo w końcu nigdy w historii takiego Księcia nie spotkano, który i światłym byłby i czułym, a z pewnością nie okrutnym. Dylemat wywołujący depresję, a ta ogarnia mnie i gniecie.
Nie mogę zgodzić się ze współcześnie demokratycznym hedonizmem, który wszystko dopuszcza tytułem poprawności, z lodowca zrzucając do zimnego oceanu to, co cierpieniem zagraża. Wedle dzisiejszych kryteriów nawet Tomasza Manna należałoby pod pręgierz postawić za pogląd, iż cierpienie jest źródłem Sztuki. Kult przyjemności i zagłaskiwanie bólu prowadzi do mentalnej narkomanii, odczłowiecza do poziomu robota, niszczy to, co w ludzkości najistotniejsze.
Z drugiej strony, tam gdzie nasze domorosłe autorytaryzmy, wiją sobie gniazda orki, które kultem tradycji przykrywają własny śmierdzący interes. Takie różne prezesy, Zygmunty, Bogdany , Włodzimierze i temu podobne, którym wyobraziło się, że planetę zbawiają cofając do epoki kamienia. Brak odniesień do odrobiny prawdziwości stanowi o tym, że moja depresja wyrzuca mnie poza nawias. Tam będąc nie bardzo mam chęć o tym opowiadać.
Dodaj komentarz